regulamin olimpijski przewiduje oprócz sprintu, czyli biegu na krótki dystans, również stayering, zawody długodystansowców. Wyglądało na to, że w tej dyscyplinie zwycięstwo przypadłoby raczej bratu Jonaszowi. Mgła rozwiała się, a i świt powolutku nabierał sił, tak że wreszcie można było zobaczyć, jaki to dystans trzeba będzie pokonać. Z lewej, o wiorstę albo i półtorej, sennie szarzały dzwonnice miasta. Tak daleko tracąca siły pani Polina za nic by nie dobiegła; cała nadzieja w tym, że spotka kogoś, kto ją uratuje. A jeśli nie spotka? Na prawo, nie dalej niż o trzysta kroków, bielała na skale samotna wieżyczka, na oko sądząc – latarnia ostrzegająca żeglarzy. Przecież musi tam ktoś być! Pół biegiem, pół zwykłym krokiem, ciężko sapiąc, rzuciła się ku wąskiej, murowanej budowli. Trzeba by było krzyknąć, zawołać pomocy, ale na to już sił nie starczyło. Dopiero kiedy do latarni zostało tyle co nic, uciekinierka zobaczyła, że okienka są zabite deskami na krzyż, dziedziniec porósł burą trawą, a ogrodzenie jest na wpół zwalone. Latarnia była nieczynna, opuszczona! Polina biegła jeszcze przez chwilę, już bez żadnego sensu, po prostu z rozpędu. Potknęła się o kępkę trawy i padła tuż przed krzywo wiszącym skrzydłem rozwartej bramy. Podnieść się nie starczyło już sił, a zresztą po co? Zamiast tego oparła się na łokciach, odrzuciła w tył głowę i zakrzyczała. Nie żeby wezwać pomoc (kto ją tu usłyszy?), tylko z rozpaczy. Otom ja, Panie Boże, zakonnica Pelagia, w świecie Polina Lisicyna. Ginę! Wyrzuciwszy z siebie strach, odwróciła się w stronę zbliżającego się tupotu. Kapitan nawet się za mocno nie zasapał, tylko fizys jeszcze bardziej mu poczerwieniała. Przycisnąwszy ręce do piersi (wyglądało to, jakby błagała o litość), Polina Andriejewna powiedziała żarliwie: – Bracie Jonaszu! Co ja ci zrobiłam? Jestem twoją siostrą w Chrystusie! Nie gub żywej duszy. Myślała, że nie odpowie. Ale mnich zatrzymał się nad leżącą, otarł rękawem czoło i powiedział basem: – Własną duszę zgubiłem, to co cudzej mam żałować? Obejrzał się, schylił po leżący koło ścieżki wielki, porowaty kamień, podniósł go nad głowę. Pani Lisicyna tym razem nie mrużyła oczu, patrzyła w górę. Nie na swojego zabójcę – w niebo. Było pochmurne, surowe, ale pełne światła. – Hej, przyjemniaczku! – rozległ się nagle dźwięczny, spokojny głos. Polina Andriejewna, która już pogodziła się z tym, że jej ruda głowa zaraz rozpadnie się w kawałki, ze zdumieniem popatrzyła na Jonasza. Ten, nadal trzymając nad sobą głaz, odwrócił się w stronę latarni. Tak, głos dochodził właśnie stamtąd. Drzwi wieży, przedtem zamknięte, otwarte były na oścież. Na niskim ganeczku stał pan w jedwabnym szlafroku z kutasami, we wzorzystych perskich bamboszach. Najwyraźniej zszedł prosto z posłania. Pani Lisicyna poznała go od razu. I jakże mogłaby nie poznać! Czy można zapomnieć tę śmiałą twarz, te błękitne oczy i złocisty lok, skośnie padający na czoło? To on, ten sam. Wybawca kociąt, mąciciel kobiecego spokoju. Co za czary! Kuszenie świętej Pelagii – Odłóż kamyczek, sługo Boży – powiedział chłopak jak malowanie, przyglądając się ciekawie wielkiemu mnichowi i leżącej u jego stóp młodej kobiecie. – Chodź no tutaj, natrę ci uszu, żebyś wiedział, jak obchodzić się z damami. Wygłaszając te zuchwałe słowa, był po prostu wspaniały: szczupły, zgrabny, z kpiącym uśmieszkiem na subtelnych wargach. Dawid rzucający wyzwanie Goliatowi – takie porównanie przyszło do głowy oszołomionej tempem wydarzeń wdowie Lisicynej. Lecz, przeciwnie niż w biblijnym pojedynku, kamień trzymał w ręce nie piękny bohater, tylko olbrzym, który z głuchym rykiem obrócił się i rzucił pocisk w niespodziewanego świadka. Ciężki kamień na pewno zbiłby blondyna z nóg, ale ten zwinnie się usunął i głaz uderzył w skrzydło otwartych drzwi, roztrzaskał je na dwoje, po czym spadł na ganek, stoczył się po